Culturele diversiteit in de geneeskunde: “Soms staat de deur op een kiertje, maar soms gaat deze ook weer dicht”
Hoe kan het dat 20 tot 30% van de geneeskundestudenten een migratieachtergrond heeft, maar het aantal dat zich specialiseert achterblijft? In de MDL-podcast ‘Door het oog van de scoop’ praat medisch specialist Parweez Koehestanie over dit onderwerp, samen met arts in opleiding tot specialist MDL in het LUMC Isaura Ibrahim, Tineke Abma, bijzonder hoogleraar ouderenparticipatie in LUMC, en Dalia Lartey, arts-onderzoeker in het Amsterdam UMC. Ook zoomen ze in op het vakgebied Maag-, Darm- en Leverziekten (MDL).
Recent heeft Parweez Koehestanie samen met anderen onderzoek gedaan onder de vakgroep MDL naar diversiteit (Begashaw et al, nog niet gepubliceerd). Uit de eerste resultaten blijkt dat 77% van de 797 MDL-artsen een volledig Nederlandse achtergrond heeft. 10% heeft een achtergrond uit een ander Europees land, 7% is afkomstig uit Suriname of Indonesië en slechts 1% is Marokkaans en Turks. Hoe kan dit? In de podcastaflevering benoemt Parweez dat de deur soms zeker op een kiertje staat, maar dat deze soms ook weer dicht gaat. “Er is echt voldoende ambitie om specialist te worden, ook binnen die culturen, maar de cijfers liegen er niet om.”
Parweez deelt in de podcast: “Het hebben van niet-hoog opgeleide ouders zou daarbij zeker een oorzaak kunnen zijn. Ook ik ben gestart op de mavo. Toen ik vertelde dat ik arts wilde worden, zei mijn docent dat mij dat niet ging lukken. Maar ik was koppig genoeg om door te gaan. En ook toen ik aanvankelijk chirurg wilde worden, werd doodleuk gezegd: ik denk dat dat je niet lukt. Er waren heel veel grenzen om te overwinnen. Ik had twee krantenwijken, ik stond om 4 uur in de ochtend op om geld te verdienen om mijn boeken te kunnen kopen. Je moet heel wat grenzen overwinnen. En ik niet alleen.”
Alle deelnemers van de podcast zijn het ermee eens dat diversiteit in een team, of dit nu culturele diversiteit of diversiteit in een andere eigenschap is, veel meebrengt. Parweez: “Tijdens onze opleiding tot arts hebben we geleerd om in een slechtnieuwsgesprek gelijk het slechte nieuws te vertellen. Maar als ik slecht nieuws bespreek met mijn gemiddelde allochtone patiënt, dan neem ik eerst een bocht. Anders denkt diegene: wat voor koude kikker ben jij? Isaura Ibrahim, arts in opleiding tot specialist in het LUMC voegt daaraan toe: “Op de poli vraagt familie soms om het slechtnieuwsgesprek niet met de patiënt te voeren, maar met de familie. Vanuit ons wordt dat soms best gek naar gekeken. Maar ik had ook een opa, die zelf de diagnose niet wilde weten. Dat heb ik toen besproken met mijn ooms en tantes. Als familie daarom vraagt, kan ik dat goed begrijpen.”
Benieuwd? Beluister de podcastaflevering op uwfavoriete streamingdienst, zoals Spotify.
