Vrijwilliger Antoon Koevoets: ‘Sociaal contact als rode draad in mijn leven en boeken’
Elke vrijdagochtend komt de 78-jarige Antoon Koevoets van Stampersgat naar Roosendaal om als vrijwilliger te helpen bij Patiëntenvervoer. Als het weer een beetje meezit, het liefst met de fiets. Wie Antoon treft in ons ziekenhuis, zal snel merken dat er bijzonder vlees in de kuip zit. We gingen op de koffie bij hem thuis en spraken met hem over knuffels van verpleegsters, het springen uit een kraan in de Mark en een ontevreden pastoor.
Antoon en zijn vrouw Marja wonen op een minstens zo idyllische als symbolische locatie. Letterlijk aan de rand van de bebouwde kom van Stampersgat, naast een uitloper van de Dintel die langs zijn groene tuin kabbelt en tegenover het poldergemaal waar hij, zijn vader en grootvader decennialang voor hebben gezorgd. Symbolisch ook, omdat water in zijn leven een prominente rol inneemt. Niet alleen in het werk als technisch opzichter dat Antoon deed voor het waterschap, maar ook exact op dit punt hield het water halt tijdens de watersnoodramp in 1953. Dat was zo’n indrukwekkende ervaring voor de toen 7-jarige jongen, dat hij er onlangs een boek over schreef. Daarover later meer.
Rode draad
Al bijna 12,5 jaar is Antoon vrijwilliger voor Bravis. “Ik werd in 2008 aan mijn nier geopereerd in het Franciscus ziekenhuis, toen ik daar mijn maatje Piet Brusselaars tegenkwam als vrijwilliger. Ik liep toen al tegen mijn vervroegd pensioen aan en vroeg Piet wat dat vrijwilligerswerk zoal inhield. Het leek me wel wat en ik heb me toen enige tijd later aangemeld. Voordat ik echter begon, kreeg ik eerst nog thuis iemand van de Unie Van Vrijwilligers op bezoek. Waarschijnlijk om te zien wie die mijnheer Antoon Koevoets uit Stampersgat nou eigenlijk was. Afijn, ik doe het werk nog altijd heel graag. Het menselijk contact, daar hou ik enorm van. Dat is de rode draad in mijn leven. Als raadslid, als opzichter, als lid van de seniorenraad en als vrijwilliger: in alles wat ik doe, werk ik graag met mensen. Het is fijn als je een ziekenhuiskamer binnenloopt en je het gevoel krijgt dat je een patiënt wat kunt opvrolijken of geruststellen. Of, als een verpleegkundige echt gelukkig is als je een bed of een rolstoel klaarzet. Sommige zijn daar zo blij mee, dat ik af en toe spontaan een knuffel krijg. De grootste beloning voor een vrijwilliger is dankbaarheid.”
Vier generaties
Terwijl Antoon vertelt over zijn werk in ons ziekenhuis, houdt hij met een schuin oog over onze schouder nauwlettend het verkeer in de gaten dat het dorp in en uit rijdt. Stampersgat is zijn dorp, dat voel je aan alles. “Op deze plek, in dit huis, heeft mijn opa voor het waterschap gewerkt, mijn vader volgde hem daarna op en ik ben hier in 1971 komen wonen met Marja. We moesten daarvoor natuurlijk eerst trouwen, hokken mocht toen absoluut niet, dat begrijp je wel. Mijn zoon was de vierde generatie Koevoets die voor het waterschap werkte. Aan het sterfbed van mijn moeder heb ik beloofd een boek te schrijven over onze vier generaties die samen honderd jaar in tij en ontij voor hetzelfde waterschap, en dat is uniek in de geschiedenis van het waterschap, hebben gewerkt, met het gemaal als rode draad. Dat feit is het begin van mijn auteurscarrière gebleken.”
Kwajongens
Het schrijven van een boek ging Antoon goed af en er volgden al snel nog twee exemplaren. “Een boek schrijven is simpel, je moet er gewoon aan beginnen. Je blijft er wel mee bezig, je schrijft het makkelijk veertig of vijftig keer opnieuw. Het volgende exemplaar, mijn tweede, ging over mijn ervaringen in de gemeenteraad tussen 1990 en 2006. Daar kwam ik eigenlijk onverwacht in terecht. De politiek brengt bij sommige mensen helaas het slechtste in de mens naar boven. Alle ellende en leugens die ik heb meegemaakt, heb ik opgeschreven. Of ze het nou leuk vinden of niet. Ik heb toch heel veel positieve reacties gekregen. Behalve van de toenmalige pastoor uit Oudenbosch, maar dat komt misschien omdat die goede financiële contacten had in het gemeentehuis daar. Het andere boek heet Markant Stampersgat. Dat heb ik samen geschreven met mijn helaas overleden jeugdvriend Ben Donkers, die correspondent was bij BN/De Stem. We gingen samen terug in de tijd, op zoek naar de verhalen die we als kwajongens zelf hadden meegemaakt. Dat is toch ook dat sociale contact dat ik graag opzoek. Het is een dikke pil van een boek geworden over sterke verhalen en markante mensen uit Stampersgat. Denk maar aan de dorpslegende Chris Vergouwen die van zijn hoge bietenkraan zo de Mark indook. Hij wist dat wij stonden te kijken, zwom onder water naar de overkant en verstopte zich daar in het riet. Wij wisten als snotapen niet wat er gebeurde en maakten ons doodongerust, maar hij hield ons heerlijk voor de gek. Zo zijn er vele tientallen volksverhalen terug opgehaald met betrokkenen uit die tijd. Stampersgat heeft pakweg 500 woningen, er zijn hier toen 400 exemplaren van het boek verkocht. Het was een bestseller.”
Belgische knol
De passie voor schrijven kreeg Antoon vorig jaar een vierde keer te pakken toen hij de documentaire ‘Het water komt’ op tv zag. “Zoals ik heb verteld, speelt water een centrale rol in mijn familie. Mijn moeder was een echte Zeeuwse, haar familie kwam uit Aardenburg. Daar komt bij dat ik in 1953 de watersnoodramp heel bewust heb meegemaakt. Ik kwam op die eerste februari in de storm met mijn zusjes terug van de zondagsmis. Tussen het Hollands Diep en ons huis op de dijk hier was alles overstroomd. Het was een eindeloze, wilde zee vol met kadavers en drijvende attributen. Hiernaast ons huis dreef bij het gemaal een Belgische knol met zijn poten omhoog en even verderop was een 32-jarige levenloze jonge vrouw aangespoeld. Die mocht de nacht ervoor niet bij haar verloofde in Gastel blijven slapen en was bij een tante in Heijningen gaan logeren. Dat is haar helaas fataal geworden. Er was geen stroom, geen telefoon, geen radio: in deze tijd niet te bevatten. Je wist niets van familie elders in het land en zij ook niet van jou. Ik was toen zeven jaar jong. Die ramp heeft op mij een forse indruk nagelaten. Bij de heemkundekring van Stampersgat was amper een half A4’tje te vinden over de watersnood. Dat heeft mij geïnspireerd om bij andere heemkundekringen en mensen die de ramp hier ook hebben meegemaakt zelf op onderzoek uit te gaan, met als resultaat een uniek en historisch boek over de gebeurtenissen van de watersnoodramp in relatie met Stampersgat.”
Wie graag meer wil weten over de boeken van Antoon Koevoets, kan een e-mail sturen naar koevoetsantoon@gmail.com. Bent u benieuwd naar het vrijwilligerswerk in ons ziekenhuis en naar vacatures die u wellicht aanspreken? Kijk dan eens op deze pagina over het vrijwilligerswerk binnen Bravis.
